Last post! - Java: hights, locals and rain

Java - Sempol
Vanaf Bali vertrokken we samen met Jenny, een Finse, naar Java voor een tour van drie dagen. Na bijna vijf dood ervaringen op de weg, - dit is niet overdreven! - een uur varen en anderhalf uur onnozel dobberen op een ferry en weer een autorit van vijf uur kwamen we eindelijk aan in Sempol. We voelden ons alsof we weer in Laos waren. In de middle of nowhere, midden in een schitterend oerwoud en een zeer slecht geasfalteerde weg. We liepen naar ons geboekte hostel - overigens ook het enige hostel - waar we graag wilde eten. Dit kon pas om 19.00 uur. Anderhalf uur wachtten was te lang en daarom nam een medewerker van het hostel ons mee naar zijn familie. We liepen door een klein donker straatje, de eerste linksaf en we kwamen terecht in een krottenwijkje. We namen de eerste zijstraat en stonden middenin een keukentje. Er stond een lange houten tafel met bankje, een gasstelletje met twee kookpitten, een rijstkoker en een plankje met nog een paar andere spulletjes. Daar zaten we dan met z'n drieën aan een heerlijke mie goreng, omringd door vijf kinderen die ons maar al te interessant vonden.

Om 01.15 uur werden we wakker geklopt door onze chauffeur om naar het Ijen plateau te gaan. We werden voorgesteld aan onze gids, die nog voor ons heeft gebeden, waarna we konden vertrekken. Al snel zagen we de allermooiste sterrenhemel ooit, ongelofelijk veel sterren en zelfs de Melkweg was duidelijk zichtbaar. Hier een tijdje van genoten, maar toen was het toch echt tijd om de ogen op het zandpad te richten en de zaklampen aan te doen. Het begin was goed te doen, maar naderhand werd het steiler en steiler. We verbaasden ons nog over het tempo dat we erin hadden, aangezien we toch veel anderen beklimmers hadden ingehaald! Maar ook wij kregen het verderop moeilijker. Het zou namelijk maar drie kilometer zijn, maar gezien de tijd van twee uur klopte daar toch iets niet. Op het Ijen plateau ligt een complex van stratovulkanen, omsloten door een gigantische caldera. Het prachtige felgroene Kawah Ijen kratermeer is met zijn 700m bij 600m, 200m diepte en een pH waarde van 0,18 een van de grootste en zuurste kratermeren ter wereld, waar je uiteraard niet in kunt zwemmen! Helaas kunnen wij deze schitterende bevindingen niet koppelen aan de realiteit. Wij konden namelijk niets zien. Er was enorm veel mist en een continue stroom van zwavelvlagen. De geuren waren zo sterk dat ze door onze gasmaskers heendrongen en onze ogen bijna uit onze kassen brandden. Daarnaast lag de temperatuur ontzettend laag en hadden we bij lange na niet genoeg aan onze spijkerbroeken en vesten! We daalden verder naar beneden richting het centrum van de krater om het blauwe vuur te zien. Een eng stuk, steil met een hoop losse rotsblokken. We hielden elkaars handen vast en volgden onze gids nauwlettend! Het was opletten geblazen aangezien er hier in het verleden meerdere mensen zijn overleden. Na deze spannende tocht zonder zicht liet onze gids zien hoe het blauwe vuur ontstaat (zwavel en vuur), want ook hij wist dat waar deze tocht om draaide niet zou worden gezien. Wiebelig en met ademnood klommen we terug omhoog, waar een volgende pittige tocht volgde naar de "zonsopkomst". Dit was een nogal zinloze en steenkoude wandeling in de regen, want uiteraard was er hier ook niets te zien door de dikke mist. De tocht naar beneden kon beginnen. Na iets meer dan een uur waren we beneden, aangezien we de daling rennend hebben afgelegd. Daarmee werd de kans op vallen verkleind. Onderweg kwamen we een hoop mannen tegen die zwavel naar beneden sjouwden. Twee grote manden hingen over de schouders, gevuld met grote brokken zwavel van meer dan 90 kilo! Wij waren na een beklimming van vierenhalf uur al flink gesloopt, maar deze mannen doen dit meerdere malen per dag! Eindelijk bij de auto aangekomen, waren we blij dat we konden zitten en onze schoenen uit konden de doen. De weg naar de Bromo kon beginnen.

Tijdens deze rit hebben we gezien dat Java het groenste en meest gevarieerde landschap heeft van de Indonesische eilanden die wij hebben bezocht. Helaas zagen we hier ook dat het weer een veel armer eiland is, de wegen aanzienlijk slechter zijn en de hygiene ook weer veel achterwege laat. Na negen uur in de minivan te hebben doorgebracht kwamen we aan bij ons hostel met een heerlijk bed en een super douche!

Om 03.40 uur stonden we klaar in onze zwaveloutfit. Hop, de jeep in! Het was aardedonker en het leek of we door een woestijn reden. We reden de berg Penanjakan op en al snel zagen we dat we niet de enige bezoekers waren. We kochten een poncho - want ja, het regende weer - en liepen het laatste stukje naar het uitzichtpunt. Mara hobbelde er wat achteraan, want die had een flinke spierpijn gecreëerd van de dag ervoor. We haasten ons met het zoeken van een goed plekje voor de zonsopkomst. En gelukkig stonden we goed, want het was prachtig om te zien! Vanaf Penanjakan reden we naar de Bromo toe, hadden een korte stop en trokken verder naar de krater. Ook dit was weer een inspannend wandelingetje door vulkanisch zand en nog eens 265 traptreden. Maar eenmaal boven had je ook hier een mooi uitzicht. Het is een hele ervaring om op vulkanisch grondgebied te staan, en zeker wanneer de temperaturen normaal rond de 35 graden liggen en niet rond de tien of minder! Je kunt er moeilijk komen, de geuren zijn intens, de kou is verschrikkelijk en de uitzichten - wat zeker voor de Ijen zou gelden - zijn bijzonder! We hadden deze intensieve tochten zeker niet willen overslaan. We gingen terug naar het hostel, hadden nog kort te tijd om even te douchen en vertrokken alweer richting Yogyakarta!

Yogyakarta
We namen afscheid van Jenny en trokken met een Nederlands stel naar Yogyakarta. Pas hier beseften we ons helemaal goed wat een groot eiland Java is, want we deden er 13,5 uur over om de stad te bereiken! Ons slaaptekort van de afgelopen dagen konden we hier niet inhalen, want rond 04.15 uur begon er een oorverdovend gebed waar vermoedelijk het hele eiland aan meedeed. De volgende dag zijn we naar de Malioboro straat gegaan. Een enorm lange straat vol met lokale producten en kleding, maar helaas geen terrasjes. We bezochten het waterpaleis en een kunstgalerij en kwamen weer terug op de drukke straat waar we een interview hadden met vier Islamitische meisjes. Na de fotosessies vonden we onze weg terug naar het hostel. Het kwam weer eens met bakken uit de hemel, dus in onze bikini en vieze kleding renden we door de plassen met enorm harde knallen in de hemel, een restaurantje in. We hadden hier erg grappige en diepgaande gesprekken met de medewerkers. En ook hier blijkt maar weer hoe vriendelijk en open ze zijn. De dag erop bezochten we ook nog het paleis van de Sultan, de vogelmarkt en de zilversmid.

Natuurlijk stonden ook de Borobudur en de Prambanan op het programma! Om 04.00 uur werden we opgepikt voor de zonsopkomst op de Stumbu Hill, waarbij je goed zicht zou hebben op de Borobudur. Nou, sta gerust later op en laat de sunrise hier aan je voorbij gaan, want de Borobudur is een kleine stip in al het groen. We kwamen om 07.00 uur aan bij het grootste boeddhistische complex ter wereld! En begrijpelijk waarom, want het was schitterend! Vanaf deze plek heb je ook goed zicht op de Merapi, de meest actieve vulkaan in het land. De Borobudur is opgebouwd als een grote stoepa met negen etages. 's ochtends wordt dit heiligdom nog steeds als gebedsoord gebruikt. Volgens lokaal bijgeloof zou je, wanneer je een Buddha door de stoepa aanraakt, eeuwig geluk met je hebben. Uiteraard staken wij daarvoor wel onze handjes soepeltjes en onopvallend tussen de stoepa's door. We zullen gaan zien of het werkt! We liepen richting de uitgang en gingen nog ergens zitten. En het is waar wat men zegt. Echt iedereen wil met je op de foto!

We reden door naar de Prambanan, het grootste Hindoe-Javaanse tempelcomplex in Indonesië. We liepen nog maar net door de entree of we werden al aangesproken door een docente met haar klasje. Of we tijd hadden om even Engels te praten met haar leerlingen. Na de Engelse conversaties en uiteraard weer enkele foto's konden we door naar de tempels. Daar kwamen Dhea en Ummy naar ons toe, twee Islamitische meisjes die vanuit school de opdracht hadden om toeristen te gidsen. Zij vertelde ons over de drie belangrijkste tempels voor de goden Shiva, Vishnu en Brahma. En over de aardbeving in 2006 op Midden-Java die ervoor heeft gezorgd dat het Prambanan-complex ernstig beschadigd is geraakt. Inmiddels is het grootste gedeelte van het tempelcomplex weer hersteld, maar zijn de sporen van de aardbeving nog niet volledig uitgewist.

Yogyakarta - Bandung
De volgende morgen gingen we met de trein naar Bandung. We waren blij met onze keus voor de exclusive train. Comfort en luxe waren daar al ver te zoeken, laat staan hoe dat zou zijn bij economy! Het spoor liep langs rijstvelden, kleine dorpjes en door de bossen en bergen. Bovenop een berg stonden we nog enige tijd stil, wat voor de nodige spanning zorgde, maar gelukkig konden we later weer door!

In Bandung zijn we naar de bekende Braga- en Jeansstreet geweest. Leuk om te zien, maar verder niets speciaals. Ons hoogtepunt was Saung Angklung Udjo. Een museum en educatiecentrum, waarbij muziek en dans centraal staan. Ons bezoek begon met een muzikaal schouw- en poppenspel. Dit is erg geliefd in die Indonesische cultuur. Een voorstelling duurt soms langer dan zeven uur! Uiteraard was dit bij ons behoorlijk ingekort. Hierna renden vier kinderen met vlaggen rond en als snel stond de hele vloer vol met dansende kinderen. Toen volgde een angklung les. Een angklung is een muziekinstrument van bamboo. We hebben flink geschud aan het instrument en meerdere liedjes gespeeld. Op het laatst werden wij met nog een paar anderen uit het publiek getrokken door de kinderen, om samen te dansen; handjeklap, rondjes draaien, heupen wiegen en een afsluitende polonaise. Het was een fantastisch gezicht en onwijs leuk om bij te wonen! Ons dieptepunt was hier onze vermoeidheid. We zijn sinds al die tijd nog nooit zo moe geweest. Want ook hier werd je midden in de nacht uit je bed getrild door het gebed dat uit de speakers galmden.

Bandung - Cianjur
Met de taxi reden we naar Leuwi Palang, de bus terminal. Daar stapten we over op een gammele krappe local bus en konden weer adem halen in Ramayana. Hier werden we opgepikt door Irwan, onze host voor twee nachten, en John, een vriend van hem. Daar gingen we dan, achterop de scooter met onze backpacks door de regen. Niet ideaal, maar het had ook wel wat. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij het huisje waar we hartelijk werden verwelkomt door mama 'oehoe' - Irwan woont hier samen met zijn moeder, luxe is er niet -. Het duurde niet lang of we konden alweer achterop de scooter springen. We stopten voor een lunch, bestaande uit een bouillon met mie en wanneer gewenst een kippenvoet. Deze vriendelijk afgeslagen en verder op pad gegaan naar de school waar Irwan Engelse les geeft. Er zat een gezellig klein klasje met een gemiddelde leeftijd van 30 vol plezier naar ons te kijken. Ze moesten ons eerst omschrijven, later volgden we achterin de klas de Engelse les verder en kregen we daarna ieder een praatgroepje. We hadden het over Nederland, hun cultuur, geloof en over ons leven. Na de les uiteraard weer foto's gemaakt en teruggegaan naar huize 'oehoe'. Na de nasi goreng besloten we om Cianjur eens te ontdekken. Dat was snel gebeurd. We liepen naar 'het' kruispunt, waar jongeren met hun vrienden rondhangen en waar je kunt skaten. Qua activiteiten was dat het wel. Daar ontmoetten we Rian, een schat van een jongen! Hij vertelde over zijn leven in Cianjur. Per maand verdiend hij 150.000 rp, wat gelijk staat aan iets meer dan 10,- euro. Hiervoor werkt hij zeven uur per dag! Het was hartverscheurend wanneer Rian zei dat het zijn droom was Amerika en Europa te bezoeken, maar al wist dat dat nooit ging gebeuren. Om onze hartjes iets te helen gaven we hem 20.000 rp, anderhalve euro. Voor ons weinig, maar voor Rian een paar dagen werk! We liepen terug en alles zat al dicht. Mama oehoe moest opendoen - oeps, we waren te laat! -. Ze gaan hier erg vroeg naar bed!

Na onze gebroken nacht op een betonnen bed vertrokken we na onze tosti's met geplette pinda's naar de botanische tuinen. Deze tocht duurde anderhalf uur met de scooter. Het was een hele mooie, leuke rit, maar ook zeker een eye opener. De achtertuinen van Java zijn schitterend groen, maar de waslijntjes hangen vol met kinderkleding bij kleine, kale en vieze huisjes, scooters staan in en overal rond de woning, net als de grote hoeveelheden afval. Inwoners zitten gehurkt voor hun deur te staren in de verte. We hopen dat veel van deze mensen geen dromers zijn, want het lijkt ons ondraaglijk om te weten dat er zoveel meer is in de wereld, maar dat je nooit de mogelijkheid hebt om er te komen.

Eenmaal aangekomen bij de ingang liepen we met Irwan naar een waterval en daarna door naar het park. John had duidelijk voor de kortere route gekozen! Het zonnetje scheen dus we konden lekker kort genieten! We moesten een uurtje wachtten op de jongens, want zij moesten bidden. Toen was het tijd voor de lunch, meegenomen van thuis, zo bleek. Een pakketje kleefrijst omhuld in een bananenblad, een kippenpoot, wat soep met groenten en iets van sojabonen. We waren er niet weg van en beelden ons in hoe ironisch en hilarisch het eruit moet hebben gezien als je via Google Earth zou inzoomen op ons. Enfin, we deden ons best zoveel mogelijk te eten. Het begon ineens weer flink te regenen en we werden dan ook zeiknat op de scooter. Terug aangekomen een dutje gedaan en na het avondeten - nasi - nam Irwan ons mee naar een live music cafe. Het zag er meer uit als een lege kantine met live muziek, maar het was wel ontzettend gezellig met zijn vrienden! We hadden gekletst, gezongen en gedanst. Een hele leuke afsluiter van onze tijd bij de locals!

Cianjur - Bogor
Vanaf Cianjur vertrokken we met een wrak, klaar voor de schroothoop, naar Bogor. Wij werden witheet van de chauffeur die continu meer mensen het busje in wilde hebben terwijl er geen plek was. Uiteindelijk had hij dit zelf ook door en stonden we daarna tweeënhalf uur vast op een berg in de zon zonder airco. Nadat we konden doorrijden stonden we daarna weer flink vast bij Bogor. Ga hier dus nooit in een weekend naartoe want alle 'rijkere' gaan hier dan heen. Later zaten we in de taxi die ons naar het treinstation en ons hotel zou brengen. Hier anderhalf uur over gedaan, omdat de chauffeur eigenlijk geen idee had wat een 'trainstation' betekende. We betaalden de afgesproken prijs, maar blijkbaar was hem iets anders verteld door zijn baas. We ontploften bijna van woede, vermoeidheid en hoge toiletnood en kregen een hevige discussie waardoor we bijna de politie in onze nek hadden hijgen. We betaalden maar wat hij vroeg en konden naar onze kamer. Dit maakte alles weer een beetje goed, heerlijke bedden, veel ruimte en een super hoekbad!

Jakarta
Onze eindhalte van de reis! Een mega drukke stad met een super-de-luxe gedeelte en een deel met alleen armoede. Met ons hotel zaten we helemaal goed! De laatste daagjes vertoefden wij hier op het dakterras bij het zwembad of bevonden ons in het allergrootste winkelcentrum ooit, voor ons dan!

Vrijdagochtend staan wij weer op Nederlandse bodem na 3,5 maand Zuidoost-Azië!

We verheugen ons erop jullie weer te zien!

Hostels: 29 (twin room 28 - dorm 1)
Vluchten: 9
Busritten > 6 uur: 17
Boottochten: 8
Treinritten: 3